Een bijzonder vloertje in Veessen
Onlangs waren we op bezoek in Veessen waar we uitgenodigd waren bij nieuwe eigenaren van een boerderij. De vorige eigenaren hadden hen op het spoor van de Stichting IJsselhoeven gezet. Het is altijd weer spannend, als je uitgenodigd wordt door nieuwe eigenaren van een onlangs door hen aangekochte boerderij. Spannend? Ja, want wat willen zij met deze boerderij gaan doen? Kunnen wij hen helpen, hoe en waarmee, wat zou er nog bouwhistorisch aanwezig zijn, maar ook: klikt het tussen ons en begrijpen wij elkaar? Met dit in ons achterhoofd gingen Willemien en ik naar Veessen. We werden allerhartelijkst ontvangen en het klikte goed tussen ons.
Het blijkt een boerderij uit het midden van de 19e eeuw te zijn, waar oorspronkelijk 3 grote schuren achter het voorhuis stonden. Deze schuren zijn in de jaren ’60 van de vorige eeuw gesloopt. De nieuwe eigenaren willen graag weer een schuur terugbouwen. Daarnaast willen zij het bestaande gedeelte, zowel binnen als buiten, zoveel mogelijk in stijl restaureren. Misschien komt het riet nog terug incl. de verdwenen ronde dakkapellen. Een ambitieus plan, welke zij in de komende jaren zoveel mogelijk zelf willen uitvoeren. Zij hebben hun huidige huis ook zelf gerestaureerd, dus de ervaring is er.
Allereerst hebben we buiten de oude kapschuur bekeken. Het oude kapschuurtje is gemaakt van oude gebinten met telmerken uit ca. 1475-1500, vermoedelijk het oudste kapschuurtje in Veessen.
Binnen in de boerderij zijn door de loop der jaren diverse aanpassingen en moderniseringen verricht. Gelukkig wel zeggen wij vaak, want dit is het behoud van de boerderij, anders was hij al lang gesloopt. Een gebouw hoort te leven. Als je een oud pand gaat restaureren of verbouwen kom je vaak zaken tegen, die je liever niet tegen wilt komen, zoals houtrot of andere aantastingen, bijna onherstelbare ingrepen die in het verleden verricht zijn etc.. Maar soms kom je ook leuke of bijzondere verrassingen tegen. Zo ook hier.
De buitenmuren zijn aan de binnenzijde bekleed met schroten of hardboard. Het aardige is dat achter deze wandbetimmering, sporen aanwezig zijn van oude muurschilderingen. Heel fraai is de oude brede trapopgang naar de verdieping, getimmerd van houten schroten en beschilderd in een houtimitatiemotief. Het plafond is ook op de zelfde manier vervaardigd en heeft in het midden een lichtschacht, met aan de onderzijde een prachtig raam, met meerdere kleuren glas afgewerkt. Vanaf de 18e eeuw komen al lichtkokers voor, die via glasplaten in het dak en soms vloeren licht brengen in donkere kamers en in trappenhuizen. Gelet op de stijl, de breedte van de houten delen zijn vermoedelijk rond 1880-1900 deze schroten aangebracht.
Vanaf de overloop kun je naar de zolder, door eerst een deur passende in de kleur en stijl van de wand te openen en na ruim 1 meter diepte kom je op de grote zolder. Door dus een ‘tussenruimte’, een vergrote kast. Ook hier weer dezelfde wand en plafondafwerking. In deze ruimte was het achterschot weggehaald om een doorgang te maken. De ruimte blijkt een oude toiletruimte te zijn geweest!!!! De sporen van de oude zitplank en voorschot voor de ton zijn nog aanwezig.
En toen … toen werden Willemien en ik lyrisch van de geweldige grote schat, die deze boerderij bewaard heeft. De vloer was namelijk afgewerkt als een zogenaamde kindervoetjes-vloer, wat ook wel wordt genoemd ‘blote voeten marmer’. Deze benaming komt ook letterlijk van blote voetjes. Allereerst werd er een lichte kleur waterverf aangebracht, waar vervolgens een donkere kleur op werd aangebracht door kinderen, die hun voeten gedoopt hadden in de donkere kleur, al lopende/stampende over de lichte onderlaag. Daarna werd de vloer na droging afgelakt. Een techniek stammend uit vermoedelijk de 17e eeuw.
Een dergelijk vloerafwerking werd vorig jaar nog ontdekt in een boerderij aan de Veersweg te Baak. En een Baakse inwoonster vertelde onlangs, dat zij dit nog had moeten doen en heel moe was op het einde van de dag van dat vele loopwerk. Echte kinderarbeid. Zelf hadden wij, in mijn ouderlijk huis in de ‘zondagse kamer’, ook een dergelijke vloer waar zaterdags zandfiguren werden gestrooid, die ’s maandags weer werden opgeveegd. Maar wij zijn een dergelijke vloer nog niet eerder tegen gekomen aan de westkant van de IJssel. Een prachtige geschiedenis die zeker bewaard zal blijven in dit pand.
We wensen de nieuwe eigenaren heel veel succes toe met het opknappen van hun boerderij en mogelijk mogen wij u op de hoogte houden van alle schatten die we misschien nog tegen komen in deze boerderij.
Steenderen, © Wim Jansen
